تو رفتی...

عجب حکایتی حکایت ما داشتیم واسه خودمون زندگی میکردیم یهو زدزیرهمه چی همیشه هروقت ازلابه لای این وبلاگا رد میشدم با خودم میگفتم اه اینا همه ازدم افسرده ان همش قصه ی بی تو مردم و این صبتاس اما حالا انگاری خودمم باید بشینم از این شروورا بگم حکایتی بس غریب است که زبان از گفتن آن عاجزاست هر چی میام بیخیال شم انگارراه نداره خلاصه که اعصاب مصاب و اینا همه ریخته گله هم از متخصصین اعصاب روانشناسان و  دوستان خواهش دارم منا دریابن الکی رفتیم قبره دو نفره سفارش دادیم گفتیم تا آخرش هس غافل از اینکه...
آخخ الان اشک تو چشام حلقید کی گفته مرد نباید گریه کن من میخوام گریه کنم یه کوچولو خواهش فقط یه کوچولو اسن به درک ما که ازاولشم ازاین روزگارخیری ندیدیم اینم روش اما خودمونیم آدما چه قد میتونن مذخرف باشن من که الان شدیدا"دربحران روحی قرار گرفتم !