روزمرگی

این چند روز بدجور همه چی یه دست بود این یارو بیماری چیه روز مرگی افتاده بود بم 

 حاضرم شرط ببندم که از آنفولانزای خوکیم بدتره!! 

بیکاری و الافی مسه یه تار عنکبوت دوره وجودما گرفته بود  به چه تعبیر شاعرانه ای زدم یه شمع کم داشتیما  

خلاصه که یه تصمیماتی در حد تصمیم کبرا گرفتم و گیوه ی همت و ور کشیدم درست گفتم دیگه؟؟  

گفتم بزنم تو خط ورزش و این صبتا یه کم روحیم عوض شه خلاصه یکی از این رفقای پهلوونا گیر اوردیم  

وزنگ زدیم که آره مارم بیار تو این کار وهوامارم داشته باش و کلی واس خودمون سفارش کردیم  

اونم از اونجایی که سرشار اخلاق ورزشکاری بود گفت فردا بیام تو باشگاه یه روز تو تیم والیبالشون بازی کنم 

اگه خوشم اومد روزای آتیم این سعادتا بشون بدم و از حضور خودم مستفیضشون کنم 

خلاصه که فرداش با ش وعده کردم و رفتیم باشگاه

به محض رسیدنمون کلی والیبالیست در اقسام و رنگ های مختلف ریختن سر مهدی(رفیق مورد نظر) که

کجایی تو و گله و شکوه مهدیم نه گذاشت نه برداشت و من و به این حالت معرفی کرد که یه حرفه ای توپ واس تیم اوردم

منم خودم و از تک وتا ننداختم و یه دست رفاقتی با همشون دادم و رفتیم تو رختکن لباسا را عوض کنیم

یه جورایی میشه گفت اونجا پشت صحنه ی این نمایش مسخرمون بود :

وایی مهدی نمیشه من همینجا بمونم بابا من هر چی بلدم از دانشگاست

نه بابا بیا من هواتا دارم نترس

منم به پشتوانه ی این حرفش زدم بیرون و قاطی بچه های تیمشون شدم

یعنی اینجور ی بگم که آنچنان قشنگ بازیا کردم!!که نیمه ی اول رسما"توپ خورشون شده بودم 

دسه آخرم یه رفیقای مهدی اومد و با جدیت بم گفت رشته ی پینگ پنگ بیشتر به شما میاد 

خلاصه که تو اون یکی دو ساعت بدجور فیلم شده بودیم  بعدم مهدی کلی چیز بارمون کرد که تو که گفتی

رشتت بوده و آبرو ما را بردی منم تا میتونسم به ریشش خندیدم ما حصلشم این بود که گفت تا 100 کیلومتری

باشگاه پیدات نشه 

 حالا هم به همه ی کسایی که گرفتار روز مرگی شدن

از همین تیریبون اعلام میکنم که بیخیال تغییر نشن بالاخره هر چی باس از یه جایی شروع شه دیگه

و من مسمم تر از همیشه

 فردا دارم میرم باشگاه.